Dieter Hallervorden speelt een komediant uit de voormalige DDR, die na het vallen van de Muur werkloos is geworden. Als hij ontdekt dat zijn vrouw hem bedriegt, is de maat vol en gaat hij zijn geluk in het ‘Westen’ beproeven. In Berlijn woont zijn dochter Matthus, die hem al ver voor de Duitse eenwording gesmeerd had. Hij heeft echter niet veel geluk. Niemand lacht om zijn komische nummer. Zijn dochter blijkt een teleurstelling: ze is beland in de prostitutie.
Zijn nieuwe vlam Zöckler blijkt niemand minder dan de vervreemde vrouw van zijn ex-partner Fitz, die hem in de socialistische heilstaat op de bühne in de steek liet en thans in duistere zaakjes verwikkeld is. Als Hallervorden uit bittere teleurstelling zijn gal publiekelijk spuwt op consumptiemaatschappij van de Bondsrepubliek, heeft hij succes als satirist. Hij krijgt kennis aan een degenlijke vrouw, officier van justitie Kirchoff.
Deze blijkt het echter uitsluitend gemunt te hebben op zwendelaar Fitz.
De als parodie bedoelde film is niet meer dan een humorloze platte klucht; dat ligt niet aan de spelers, maar veel eerder aan het beroerde scenario van regisseur Schier en Gerd Weiss. Het camerawerk was in handen van Jörg Jeshel.
De film An die Grenze speelt zich af aan de Duits-Duitse grens. In 1974 moet Alexander Karow opkomen voor zijn nummer. Zijn dienstplicht vervult hij bij de Grenztruppen. Dit is tegen het zere been van zijn vader, beroemd chemicus en onderscheiden met meerdere prijzen en titels. Vol overtuiging vervult hij zijn dienstplicht om zijn socialistische vaderland te dienen. Echter, na een reeks incidenten aan de grens raakt hij kluts kwijt.
Hij ontmoet een leuk meisje dat werkt als boerin in het grensgebied. Na een aantal leuke weken gaat het goed mis. De broer van zijn vriendin moet naar het Westen vluchten. Als blijkt dat ook zijn vriendin vlucht, komt hij voor een moeilijke keuze te staan. Moet hij schieten, of moet hij beiden laten gaan.
An die Grenze is een erg goede film. Een echte aanrader voor iedereen die meer wilt weten over de ‘Grenztruppen’. De morele keuzes die gemaakt worden zijn niet altijd de makkelijkste. Regisseur Urs Egger heeft in deze film een sfeer neer gezet die je compleet meezuigt in de catacomben van de geschiedenis.
Foto: ZDF – Zweites Deutsches Fernsehen
Ballon is een Duitse thriller film geregisseerd door Michael Herbig, uitgebracht op 27 september 2018 in de Duitse bioscopen.
1979. In het midden van de Koude Oorlog, dromen de twee Oost-Duitse families Strelzyk en Wetzel ervan naar het Westen te vluchten. Hun plan is om zelf een luchtballon te bouwen en ermee de grens over te vliegen. Een onvoorstelbaar (maar waargebeurd) verhaal.
De film speelt zich af in de zomer van 1980 in Oost-Duitsland. De jonge arts Barbara wil het land verlaten en heeft een uitreisvisum aangevraagd. Dit verzoek wordt door de overheid echter niet aanvaard en ze wordt zelfs naar de provincie gestuurd. Barbara moet haar arbeidsplaats in Berlijn verlaten en gaan werken in een klein ziekenhuis, ergens ver weg. Zij aarzelt en hoopt dat haar geliefde Jörg, die uit West-Duitsland afkomstig is, hun ontsnapping voorbereidt.
Op het platteland installeert zij zich en wacht. Ze heeft nu een leven aan de zijlijn, terwijl zij eigenlijk weg wil om ergens anders een toekomst op te bouwen en daardoor kan ze geen gevoelens ontwikkelen voor haar omgeving, haar buren, haar collega’s. Alleen voor haar patiënten in de kinderchirurgie heeft ze nog affectie.
Haar baas André waardeert haar werk, maar waarom besteedt hij zoveel aandacht aan haar? Behoort hij tot de Stasi? Of is hij verliefd op haar? Barbara weet het niet en de geplande vlucht komt steeds dichterbij…
Berlijn is in Duitsland is een Duitse dramafilm uit 2001, geregisseerd door Hannes Stöhr.
Het was Hannes Stöhr’s eerste bioscoopfilm. De film won de Panorama Audience Award op het International Berlin Filmfestival 2001, de Duitse critici Association Award, de Studio Hamburg Award en vele anderen.
Bridge of Spies is een Amerikaanse film uit 2015 van regisseur Steven Spielberg. De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het script werd geschreven door Matt Charman en de broers Joel en Ethan Coen.
De film gaat over de Amerikaanse advocaat James B. Donovan die (nadat hij een aantal jaar als verzekeringsadvocaat heeft gewerkt) de spion Rudolf Abel strafrechtelijk moet verdedigen die een aantal jaar als schilder in de Verenigde Staten woont en daar voor de Sovjet-Unie spioneerde. Als er gedurende de rechtszaak en de gevangenisstraf van Rudolf Abel de Amerikaanse piloot Gary Powers tijdens een geheime missie boven Rusland wordt neergehaald en door de Russen gevangen wordt genomen, en ook de Amerikaanse student Frederic Pryor die in Berlijn studeert wordt opgepakt, is het aan advocaat James B. Donovan om naar Oost-Berlijn af te reizen om een ruil te regelen tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie.
Wanneer een koppel in een Amerikaanse televisieshow in de jaren ‘70 een reis wint naar West-Berlijn kijken ze beteuterd. Berlijn, of het nu om het oostelijk of om het westelijk deel gaat, is een koude stad met veel sneeuw en een deprimerende Muur.
Voor de presentator van die tv-show, Chuck Barris (Sam Rockwell), heeft Berlijn een hele andere betekenis. Als parttime CIA-spion lukt het hem om ongezien via een tunnel onder de Muur door van West- naar Oost- Berlijn te gaan.
De tweedeling van Berlijn is in dit regiedebuut van acteur George Clooney een mooi symbool voor de schizofrenie van hoofdpersonage Barris.
Das Leben der Anderen is een Duitse film, die zich afspeelt in Oost-Berlijn in de jaren 1980, toen Oost- en West-Duitsland nog van elkaar gescheiden waren. In de communistische heilstaat, zoals de DDR (Deutsche Demokratische Republik) zichzelf destijds noemde, stelde de Stasi (Staatssicherheitsdienst) zich ten opzichte van de Oost-Duitse bevolking maar één doel en dat was: “Alles zu wissen”, om elke mogelijke bedreiging tegen de socialistische staat te bestrijden.
De dienst bouwde een cultuur van angst, macht en willekeur, bespionering en verraad op, door onder meer een groot netwerk van overijverige medewerkers, betaalde verklikkers en onder druk gezette spionerende burgers te ontwikkelen. Van iedereen bestond wel een dossier en niemand kon dan ook – letterlijk of figuurlijk – aan de macht van de Stasi ontsnappen. De Stasi beschouwde bijvoorbeeld iedere Oost-Duitse vlucht of zelfs poging tot vlucht naar West-Duitsland als een grote smet op het eigen blazoen. Men deed er alles aan om zelfs elke gedachte tot vluchten te ontmoedigen, te onderdrukken of te bestraffen.
In het Oost-Duitsland van 1984 verwacht de DDR van kunstenaars, dat zij de officiële cultuurpolitieke richtlijnen volgen. De staat bepaalt daarin welke boeken worden gedrukt, welke kunstwerken worden tentoongesteld, wie mag acteren, filmen, regisseren enz. Wie zich hier niet aan conformeert, kan een beroepsverbod krijgen of zelfs tot gevangenisstraf worden veroordeeld. Bij de Stasi is afdeling XX/7 er verantwoordelijk voor, dat iedereen in de literaire en culturele kringen zich aan de officiële richtlijnen houden.
Hauptmann Gerd Wiesler (officieel bij de Stasi aangeduid als HGW XX/7) krijgt de opdracht om belastend materiaal te vinden tegen de ‘politiek correcte’ toneelschrijver Georg Dreyman. Deze heeft zich altijd aan de politieke richtlijnen gehouden, maar toch zijn er vage verdenkingen tegen hem ontstaan, in eerste instantie van de minister van cultuur, Bruno Hempf.
De operatie start door het hele apartement van Dreyman en diens vriendin, de gevierde toneelspeelster Christa-Maria Sieland, in het geheim van boven tot onder van afluisterapparatuur te voorzien en een afluisterpost te installeren op de (verder lege) zolder van het apartementenblok.
Wiesler en een medewerker beginnen gedreven aan de taak alles wat er in het apartement van Dreyman gebeurt 24 uur per dag af te luisteren en te rapporteren.
Wanneer Wiesler echter een keer ziet, dat Christa-Maria door de auto van minister Hempf wordt thuisgebracht en dit vervolgens van zijn chef niet mag rapporteren, ontdekt hij de ware aard van de verdenkingen: minister Hempf heeft een oogje op Christa-Maria en wil simpelweg zijn concurrent Dreyman uitschakelen.
Christa-Maria walgt van de minister, maar durft niet tegen zijn avances in te gaan. Wiesler zorgt er voor, dat Dreyman Christa-Maria een keer uit Hempfs auto ziet komen, zodat hij begrijpt hoe de vork in de steel zit. Dreyman wijst Christa-Maria echter niet af, maar vraagt haar simpelweg om voortaan bij hem te blijven. Zelf is Dreyman bij dezelfde minister aan het lobbyen om het beroepsverbod van zijn vriend, regisseur Albert Jerska, op te heffen. Lukken doet het niet. Jerska pleegt uiteindelijk zelfmoord.
reyman is erg aangedaan door de dood van Jerska en speelt het muziekstuk op de piano, dat hij als laatste van hem als verjaarscadeau kreeg, de “Sonate vom Guten Menschen”. Door de muziek raakt de afluisterende Wiesler ontroerd. Hij ondergaat een ware mentale transformatie en begint vriendschappelijke gevoelens voor zijn twee afluisterdoelen te krijgen. Kort daarop ‘leent’ hij zelfs een boek van Bertolt Brecht uit Dreyman’s woning om dit aandachtig te lezen.
Ook weet hij Christa-Maria, bij een toevallige ontmoeting in een café, ervan te overtuigen naar Dreyman terug te keren en zich met niemand anders in te laten, hetgeen uiteraard geheel tegen zin van minister Hempf zal zijn. Verder overtuigt Wiesler zijn chef, een oud-klasgenoot van de Stasi-opleiding, de operatie in te krimpen; voortaan zal alleen Wiesler de afluisterpost overdag bemannen. Zijn rapporten worden nietszeggender, ondanks het toenemende ongenoegen van minister Hempf en de druk van zijn chef.
Naar aanleiding van Jerska’s dood schrijft Dreyman een stuk over de stil gehouden cijfers van het schrikbarende aantal Oost-Duitse zelfmoorden. Hij bemachtigt daarvoor via een vriend een (voor de Stasi onbekende) schrijfmachine, die hij vervolgens steeds ergens in zijn apartement moet verbergen. Het stuk wordt het land uitgesmokkeld en verschijnt in het West-Duitse blad ‘Der Spiegel’. Wiesler heeft het allemaal aangehoord, maar hij rapporteert niets.
Oost-Duitsland in het algemeen en de Stasi in het bijzonder zijn in grote verlegenheid gebracht. Een gefrustreerde minister Hempf beveelt om Christa-Maria te arresteren en haar grondig te verhoren. Wiesler krijgt die laatste taak. De gebeurtenissen nemen daarna een dramatische wending.
Enkele jaren later valt uiteindelijk de Berlijnse Muur en stort de Oost-Duitse heilstaat in elkaar.
a de eenwording van Duitsland ontmoeten Dreyman en voormalig minister Hempf elkaar bij een toneelvoorstelling. Dreyman, die dacht nooit onder verdenking van de Stasi te zijn geweest, hoort van Hempf dat juist het tegendeel waar was.
Enige tijd later besluit hij in het gebouw van de voormalige ‘Untersuchungshaftanstalt’ in Berlin-Hohenschönhausen zijn Stasi-dossiers op te vragen en in te kijken. Hij is verbijsterd.
Uiteindelijk schrijft hij een boek over zijn geschiedenis en draagt het op aan de verder onbekende Stasi-medewerker HGW XX/7.
Wiesler, die inmiddels de kost verdient als postbezorger, koopt het en weet hierdoor, dat het boek een bedankje is aan hem.
De film, die op 23 maart 2006 in Duitsland in première ging, was de eerste grote doorbraak van filmmaker en regisseur Florian Henckel von Donnersmarck. Het was – 17 jaar na de val van de Berlijnse Muur – ook de eerste dramatische bewerking van een stuk over de voormalige DDR en een serieuze blik op het leven van de inwoners in die tijd. De rol van Hauptmann Gerd Wiesler werd gespeeld door Ulrich Mühe (1953-2007), een (Oost-) Duitse acteur die ooit ook zelf zijn Stasi-dossier in Berlin-Hohenschönhausen heeft ingezien. De rollen van Georg Dreyman en Christa-Maria Sieland werden gespeeld door respectievelijk de (West-) Duitse acteurs Sebastian Koch en Martina Gedeck.
Hoewel het ook in 2006 nog voor vele mensen niet gemakkelijk was om de verstikkende praktijken van de Stasi in het verhaal terug te zien of er over te praten, viel de film toch erg in de smaak bij een breed publiek Das Leben der Anderen sleepte vele filmprijzen in binnen- en buitenland in de wacht. Bij de uitreiking van de Deutsche Filmpreisen in 2006 (de belangrijkste filmprijzen in Duitsland) werd de film bijvoorbeeld maar liefst 11 maal genomineerd; een record in die tijd. De film wist er 7 van te verzilveren, namelijk die voor beste film, beste regisseur, beste mannelijke hoofdrol, beste mannelijk bijrol, beste scenario, beste cinematografie en beste productieontwerp.
Maar daar bleef het niet bij. De film werd als Duitse bijdrage ingezonden naar de Amerikaanse Academy Award-uitreiking voor 2006 en won er de Oscar voor de Beste Buitenlandse Film.
Ook voor wat betreft de opbrengst van de film zat het wel goed. Het oorspronkelijke budget bedroeg circa EUR 1,8 miljoen; dat relatief lage bedrag kon overigens worden gerealiseerd, omdat vrijwel de gehele cast genoegen nam met een (behoorlijk) lagere gage, dan waar zij gebruikelijk voor werkten. Iedereen was er namelijk van overtuigd, dat het thema van deze film belangrijk was en daarom gefilmd moest worden, ongeacht de lagere verdiensten. De opbrengst van de filmvertoningen wereldwijd bedroegen uiteindelijk omstreeks EUR 56,5 miljoen.
De film begint in 1961 als de Berlijnse Muur wordt opgetrokken. Een stel jongeren, w.o. Sophie en Konrad, willen hem smeren door de riolen, maar Konrad treuzelt omdat zijn schoenveter losraakt en versteent op het moment suprëme als een VOPO- patrouillewagen nadert. Een poging van Sophie om hem te laten op te laten halen door een passeur mislukt.
<center?
Das Wunder von Berlin is een groots opgezette (tv)film die is geproduceerd in opdracht van de ZDF. De film volgt het leven van de familie Kaiser. Vader Kaiser is een hoge pief bij de Stasi. Moeder sluit zich aan bij het, oppositionele, Neues Forum. Opa is een oud Wehrmachtsoldaat die krijgsgevangen heeft gezeten in de Sovjet-Unie. Zoonlief is rebels en is een Punker geworden. Al deze verschillende persoonlijkheden leidt tot een explosieve situatie. Echter, Marco (de zoon) gaat onder druk van zijn vader bij de ‘Grenztruppen’. Daar raakt hij steeds meer van overtuigd dat de socialistische heilstaat beschermd moet worden.
Das Wunder von Berlin is een briljante film. Het geeft een goed, en historisch correct, beeld van de nadagen van de DDR. Een meesterwerk!
Foto: ZDF
Het is een triest gezicht wanneer een oude dichter (Curt Bois) en de engel Cassiel (Otto Sander) langs de westkant van de Berlijnse Muur wandelen in Der Himmel über Berlin. Naast de Muur, die is volgekalkt met graffiti, ligt een metalen loopbrug.
De dichter loopt over een drassig gebied, waar alleen nog een beetje gras groeit, en besluit dan om maar even te gaan zitten in een oude stoel die daar is weggegooid. De Muur staat symbool voor Wenders’ sombere beeld van Berlijn.
In de film wordt dit beeld treffend verwoord door circusartieste Marion (Solveig Dommartin): ‘Berlijn. Ik ben hier een vreemdeling, maar toch is alles zo vertrouwd. Je kunt hier niet verdwalen, je komt altijd bij de Muur uit.’
Der Ost-Komplex stamt uit 2016 en werd geregisseerd door Jochen Hick, met Kurt Biedenkopf, Mario Röllig en Sahra Wagenknecht .
Zelfs nu, zoveel jaar na de Duitse hereniging, debatteren historici nog steeds over de vraag of de DDR eigenlijk een onwettige staat was.
In zijn documentaire vertelt Jochen Hick het verhaal van de voormalige DDR-burger Mario Röllig. Hick vergezelt hem als hij zijn ouders en voormalige collega’s opzoekt. Röllig werd gearresteerd in Hongarije voor poging tot vluchten uit de Duitse Democratische Republiek.
In 1988 ‘kocht’ de Bondsrepubliek Duitsland zijn vrijheid. Vandaag praat hij regelmatig over zijn ervaringen in scholen. Hij is ook vrijwilliger als gids in de voormalige Stasi-gevangenis Hohenschönhausen in Berlijn, dat nu een monument is.
Online is hier een site over gemaakt.
In Der Rote Kakadu, een door de lokale partijbonzen met ergernis geobserveerd Tanzlokal in Dresden anno 1961, zal voor dorpsjongen Siggi (Riemelt) de wereld veranderen. Evenals de getrouwde dichteres Luise (Schwarz), op wie hij op slag verliefd is geworden, heeft Siggi dromen. Wat de onstuimige jazz- en rock-‘n’-roll-liefhebbers echter niet vermoeden is dat weldra een zwaarbewaakte muur tussen hen en hun idealen staat.
Opnieuw bewijst de veelzijdige regisseur Dominik Graf: verzorgd beeld en warme personages hoeven scenarioscherpte niet in de weg te staan. Hier geen geschied vervalsende Ostalgie of links-intellectueel revisionisme, maar verbondenheid tussen gelijkgestemden in sombere dagen. Treffend tijdsbeeld.
Der Turm beschrijft het wel en wee van de familie Hoffmann te Dresden in de laatste zeven jaar van de DDR voor de val van de muur. Vader Richard Hoffmann is een succesvol chirurg en hoopt het hoofd van de kliniek op te kunnen volgen. Aan zijn zoon Christian stelt hij hoge verwachtingen en voorziet hij eenzelfde carrière, hetgeen de verhouding tussen vader en zoon niet ten goede komt. Des te beter kan Christian opschieten met zijn oom Meno, de oudste broer van zijn moeder Anne. Meno is lector en moet daarbij rekening houden met de cultuurbureaucratie. Hiermee bevindt Meno zich in een spagaat want hij voelt tegelijkertijd meer verwantschap met de auteurs, die onder de censuur lijden, dan met de ideologie van de staat.
Richard Hoffmann heeft reeds een jarenlange affaire met de secretaresse Josta Fischer, waarmee hij een dochter heeft. Dit gegeven maakt hem, net als een op jonge leeftijd begane jeugdzonde, chantabel voor de Stasi. De Stasi zet Richard onder druk en hij maakt als uitvloeisel daarvan een einde aan zijn buitenechtelijke verhouding, maar zijn weigering om als informant op te treden krijgt gevolgen voor zowel zijn familie als zijn carrière.
Om toegang te krijgen tot een studie geneeskunde wordt Christian na een succesvolle schoolopleiding gedwongen om drie jaar te tekenen voor de Nationale Volksarmee. Christian wordt tijdens zijn dienst gedwongen te kiezen tussen het systeem en menselijkheid en weet deze druk ten slotte niet meer te weerstaan. Na een gevangenisstraf wegens ongehoorzaamheid jegens zijn meerdere moet Christian zijn driejarige dienstperiode vol maken, terwijl moeder Anne zich in de laatste dagen van het communistische regime aansluit bij de oppositiebeweging.
Het plot van de serie speelt zich af in de vroege jaren 1980, toen de spanningen tussen Oost en West opliepen. Als er voor de herfst van 1983 grootscheepse NAVO-oefeningen in Europa worden aangekondigd, breekt er in Moskou en Oost-Berlijn paniek uit. Men verdenkt het Westen ervan dat deze manoeuvres een opmaat zijn voor een nucleaire aanval op het Oostblok.
De buitenlandse inlichtingendienst van de DDR besluit een spion naar het Westen te sturen om te infiltreren op een West-Duitse militaire basis in de buurt van Bonn.
Hiervoor wordt de jonge grenswacht Martin Rauch geselecteerd, die tegen zijn wil de opdracht aanneemt. Het doel van zijn missie is de plaats van de kruisraketten en de NAVO-plannen te achterhalen.
Rauch neemt de identiteit van Moritz Stamm aan, een jonge luitenant die net is aangesteld als medewerker van een West-Duitse generaal, die samen met zijn Amerikaanse collega de stationering van de kruisraketten in West-Duitsland begeleidt.
Voorjaar 1982: Sara Bender woont met haar dochters Silvia (11) en Bine (9) in Erfurt. Sara besluit om met haar vriend Peter Koch te trouwen, die ze al jaren kent. Ze heeft slechts één wens: Ze wil Johannes – haar vader, die in het vrije Westen woont – graag bij de bruiloft hebben. Tijdens de reis naar de DDR krijgt hij een zwaar ongeluk. De bruiloft wordt voorlopig uitgesteld en Sara probeert alles, om haar vader in het ziekenhuis te bezoeken.
De DDR laat haar echter niet gaan, want ze staat als vijand van de staat in de dossiers geregistreerd. Te vaak heeft ze haar mening over het communistische systeem gegeven en daardoor voor onrust gezorgd. Als haar vader korte tijd later sterft, stort haar wereld in elkaar. Nu weet ze het zeker:
Ze wil met haar kinderen de DDR voor altijd verlaten – met of zonder Peter. Haar verzoek om de DDR te mogen verlaten wordt opnieuw afgewezen, en Sara neemt het besluit het land op illegale wijze te verlaten, zonder te beseffen, wat dit besluit voor haar toekomst betekent.
In augustus 1961 smokkelen Hans Kuhlke en zijn vrienden uit Oost-Berlijn ijzerwaren naar Erwin Sawatzke in West-Berlijn om zo een beetje geld te verdienen.
Wanneer de familie Kuhlke op een avond wordt uitgenodigd voor een etentje bij de familie Sawatzke, besluit de zoon van de familie Kuhlke daar te blijven omdat hij gezocht wordt door de politie in West-Berlijn. Kort daarna wordt echter de muur tussen oost en west opgetrokken en de terugweg voorgoed afgesloten.
In het Engels heet deze DDR-Film ‘The legend of Rita’. De film behandeld een actueel thema: het herbergen van ‘linkse terroristen’ door de DDR.
Rita Voght is lid van een West-Duitse groepering die tot doel heeft het kapitalisme omver te werpen. Na allerlei omzwervingen en problemen beland haar groep in de DDR.
Rita kiest ervoor om in de DDR te blijven. Daar wordt haar een compleet nieuw leven aangemeten. Echter haar verleden als activiste blijft haar achtervolgen. Dit gaat mis. Ze wordt door collega’s herkend die foto’s van Rita hebben gezien op de West-Duitse televisie. Rita krijgt weer een nieuw leven aangemeten. Na de val van de Muur wordt het ophouden van haar nieuwe identiteit erg problematisch!
De film laat een goed beeld zien hoe de DDR onderdak bood aan leden van extremistische groepjes (zoals de RAF). Als kijker ga je erg meeleven met Rita die zoveel moeite moet doen om te aarden in haar nieuwe vaderland.
Uschi een meisje uit Oost-Berlijn en Hans een jongen uit West-Berlijn zijn heftig op elkaar verliefd, maar moeten veel problemen overwinnen voor dat ze samen kunnen zijn.
De scheiding tussen Oost en West is een groot probleem voor de twee verliefden.
Flüstern und Schreien is een film over DDR-rock en de underground muziekscene van de jaren tachtig. Muziek is een uitdrukking van de levenshouding van een generatie die zich steeds meer afkeert van de officiële doctrine van de staat en op zoek gaat naar zijn eigen wegen in muziek en het leven in tegendraadse bewegingen.
Interviews en live concerten met en door de bands Feeling B, Silly, Chicoreé of Sandow worden aangevuld met uitspraken van fans en jongeren. De film geproduceerd door de door de staat gerunde DEFA-studio voor documentaires trok een jaar voordat de muur naar beneden kwam honderdduizenden kijkers naar de bioscopen van de DDR.
Foto: Tina Bara
Twee jonge jongens, Heiko en Tommy, willen de DDR uitvluchten. Ze dromen van Australië. Bij hun vluchtpoging worden ze gepakt. Tommy sluit zich in de gevangenis aan bij een groep Neo-Nazi’s. Heiko wordt in de gevangenis zwaar aangepakt. Pas nadat hij instemt om te infiltreren in de groep Neo-Nazi’s laat het regime de teugels wat meer vieren. Na de val van de muur groeit het extreem rechts in de voormalige DDR. Ook de groep, waar Heiko nu de belangrijkste spreker van is, groeit als kool.
Echter de groep komt er achter dat Heiko hen heeft bespioneerd in de DDR tijd. Volgens hun moet Heiko hier voor boeten.
De film geeft een goed inzicht het gevangenisleven in de DDR. Dit wijkt toch sterk af van de huidige strafgang. Ook de inzichten in het Neo-Nazisme in de DDR en vlak na de val van de Muur zijn erg boeiend. Wat erg voor de film spreekt is dat dit geen fictief verhaal is. De film is gebaseerd op de memoires van een voormalig Neo-Nazi. Al met al een erg mooie film voor mensen die meer willen weten over het gevangeniswezen en het Neo-Nazisme in de DDR.
Funeral in Berlin is een Brits-Amerikaanse thriller uit 1966 onder regie van Guy Hamilton. Het scenario is gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1964 van de Britse auteur Len Deighton.
Een Russische officier in Berlijn geeft te kennen dat hij wil overlopen naar het westen. De Britse spion Harry Palmer moet zijn ontsnapping in orde brengen. Wanneer hij aankomt in Berlijn, blijkt de zaak veel ingewikkelder dan hij dacht…
Good Bye Lenin! is nadat hij in 2003 is uitgekomen gebombardeerd tot cultfilm. De film zorgde voor een golf van ‘Ostalgie’ gevoelens. De film gaat over Alex en zijn moeder. Zijn moeder is overtuigd communiste. Zij raakt in een coma vlak voor de val van de Berlijnse muur. Ze komt na een aantal maanden uit haar coma. Haar omgeving is drastisch veranderd. Maar Alex probeert de DDR in haar belevingswereld overeind te houden. Schokkende gebeurtenissen zouden voor Alex’s moeder fataal kunnen worden. De leugens van Alex stappelen zich op, om maar te zorgen dat zijn moeder niets merkt van de ondergang van haar zo geliefde DDR. Good Bye Lenin is een erg humoristische film. Hoewel het een sterk geromantiseerd beeld geeft van de DDR komen er toch veel zaken uit het dagelijks leven voor.
Al met al een erg sterke film, die de harten van veel mensen, over de hele wereld, heeft veroverd!
Stephan Buseman is een man, wie alles kan ritselen. Heb je iets nodig, dan ben je bij Stephan aan het goede adres. De broer van Stephan woont al vele jaren in West-Duitsland. Omdat hij vijftig jaar wordt, mag Stephan naar Westen om hem te bezoeken.
Maar dan veranderd heel zijn leven. Zonder dat hij er van op de hoogte gebracht was, vlucht zijn zoon en schoondochter naar het Westen. Dit wordt gefilmd, en Stephan is live op de West-Duitse televisie. Hij is een vluchtelingenhelper geworden. Hierdoor mag hij van het Oost-Duitse regime niet meer terug. Maar hij wil heel erg graag terug. Hij komt in een grote bureaucratische molen terecht. In het Westen vertrouwen ze hem niet meernet als in het Oosten. Hij mist door alle heisa zijn eigen bruiloft.
Als plots alles toch op zijn pootjes terecht komt, krijgt het verhaal een bizarre wending. Zijn geliefde is in West-Duitsland terecht gekomen, maar Stephan zit nu weer in het oosten. Ze komen niet meer bij elkaar. Tot de Muur valt.
Heimweh nach drüben is een vermakelijke film, die de bizarre situatie van de Koude oorlog benadrukt. De film heeft een origineel verhaal waar goed om gelachen kan worden.
Foto: MDR/Junghans
Cultfilm uit Duitsland naar het boek van Sven Regener (ook zanger van de band Element of Crime). Herr Lehman heeft het goed voor elkaar als barman in Kreuzberg. En dan valt plots De Muur.
Zomer 1989, West-Berlijn. Herr Lehmann wordt spoedig dertig en verdient de kost als barman in het alternatief cafe in Kreuzberg, thuishaven van kunstenaars, punks, homo’s en immigranten. Lehmann heeft het druk genoeg met zijn werk, vrienden en een beetje liefde en verlangt verder niet van het leven. En dan valt plots De Muur.
Vijf legermaten worden vier jaar na hun diensttijd in de DDR gevraagd om na de Duitse hereniging bij de oude grenzen op zoek te gaan naar verdwaalde munitie.
Gevaarlijk werk, maar wel een uitgelezen kans voor een reünie. Maar dan komt de vijfde persoon niet opdagen.
Im Lauf der Zeit (in het Engels: On the Road) is een West-Duitse dramafilm uit 1976 onder regie van Wim Wenders.
Een West-Duitse onderhoudsmonteur van bioscopen reist door het lege gebied in het oosten van de Bondsrepubliek, tegen de grens met de toenmalige DDR. Onderweg leert hij een man kennen, wiens huwelijk op de klippen is gelopen. Ze gaan samen verder op pad.
In Zeiten des Abnehmendes Lichts is een Duitse speelfilm en de bewerking van de gelijknamige roman van Eugen Ruge. De theatrale release was op 1 juni 2017.
De film begint met een scène in het kleine Russische stadje Slawa in de Oeral. Scènes uit het sombere stadsleven, de camera draait over de vervallen overblijfselen van een gevangenkamp uit de tijd van het Sovjet-stalinisme. Een luchtfoto toont landarbeiders op een vrachtwagen op hun weg terug van de aardappeloogst, en de titel van de film wordt uitgelegd: ‘Herfst met zijn afnemend licht.’
Dan verandert het tafereel: we zijn in het najaar van 1989 in Oost-Berlijn. Kurt Umnitzer bezoekt zijn zoon Sascha, die zich van zijn vrouw Melitta en zoon Markus scheidde, in zijn illegaal bewoonde en verwaarloosde oude flatgebouw. Ze zoeken een restaurant in een odyssee door de sombere nachtelijke Oost-Berlijn, uiteindelijk belanden in een goedkope stand-up snackbar waar Kurt Sascha de belofte doet om te verschijnen voor de verjaardag van zijn grootvader en de tafel dekken. Sascha belooft het, hoewel hij op dit moment waarschijnlijk weet dat hij die dag in het Westen zal zijn.
De film beschrijft vervolgens chronologisch de 90e verjaardag van Wilhelm Powileit, een verdienstelijk lid van de partij en een fervent stalinist. Eerst worden de privé-voorbereidingen in het huis van Powileit en zijn stiefzoon Kurt Umnitzer getoond. Kurt en Wilhelm voeren verschillende telefoontjes omdat Sascha een grote oude uitschuifbare tafel (‘Nazi-tafel’) in de Powileitschen-villa zou bouwen. Tussendoor krijgt Kurt Umnitzer een telefoontje van Gießen uit Sascha, die de dag ervoor de DDR heeft verlaten. Kurt rijdt vervolgens naar zijn stiefvader om de verjaardagsvoorbereidingen te ondersteunen, terwijl Kurt’s vrouw Irina, de moeder van Sascha, dronken wordt. Aangezien Sascha niet verschijnt, zet Wilhelm Powileit de tafel zelf op door verschillende grote spijkers door het tafelblad te slaan en de tafel te bederven zodat iedereen hem kan zien.
De verwachte weldoeners komen tijdens het verjaardagsfeest: vertegenwoordigers van de lokale SED-districtsleiding, de Patenbrigade, een pioniersgroep die een Sovjet-partizanenlied zingt. Wilhelm Powileit ontmoet de weldoeners die zich meestal vervelen bij betutteling, hij geeft herhaaldelijk commentaar op bloemen met de woorden “Breng de groenten naar de begraafplaats”, een hoge staatsprijs met “Ik heb al genoeg tin”. Er ontstaan politieke discussies, soms met toenemend alcoholgebruik. Wilhelm Powileit hekelt wat hij beschouwt als inconsistent partijleiderschap in de DDR en vooral in de Sovjet-Unie (‘de Tschows’), zijn zoon Kurt, kleinzoon Alexander en zijn vrouw Charlotte, van wie hij aanneemt dat ze hem wil vergiftigen.
Hij vertelt het verhaal van zijn ontsnapping uit de nazi’s uit Duitsland naar emigratie en besluit met de conclusie “We waren niet voorbereid – en nu zijn we niet opnieuw voorbereid”. Het wordt duidelijk dat Wilhelm lijdt aan een begin van dementie en Charlotte lijdt aan zijn escapades en zijn koppigheid.
Tot de onwil van Wilhelm, maar begroet door Kurt, verschijnt Sascha’s vrouw Melitta met de achterkleinzoon van Wilhelm Markus. Wanneer Markus een worst van het verjaardagsbuffet probeert te nemen, klapt de tafel in en wordt het buffet volledig onbruikbaar.
Later verschijnt de zeer dronken Irina. Op haar aandringen kondigt Kurt eindelijk aan dat Sascha naar het westen is gevlucht. Irina, die lijdt aan het verlies van haar zoon, zegt: “Wie de kinderen verliest, verliest de toekomst.”
De gasten zingen een Russisch lied met Irina’s moeder Nadeshda Ivanovna, hoewel ze de tekst van het lied volledig verkeerd interpreteren vanwege een gebrek aan taalvaardigheden.
Nadat de gasten geleidelijk het Powileit-huis hebben verlaten, gaan de twee oude mensen slapen. Charlotte bereidt thee voor Wilhelm en giet er druppels uit een medicijnflesje in voordat ze het theekopje naar zijn slaapkamer brengt. Als ze later voor hem zorgt, is Wilhelm dood, maar blijkbaar heeft hij de thee niet gedronken.
De film eindigt opnieuw in Slava. Twee jaar later, deze keer in de winter, staan Charlotte, Kurt, Sascha, Melitta, Markus, Stine Spier en Nadeshda Ivanovna bij het graf van Irina, die blijkbaar stierf aan haar alcoholverslaving en wilde worden begraven in haar thuisland.
Dertig jaar na de Tweede Wereldoorlog plant een team van Amerikaanse en Duitse ex-militairen een missie om verborgen goud van de nazi’s te vinden. De schat, acht miljoen dollar in goud, ligt ergens in het door de Sovjets bezette Oost-Duitsland. Alleen een oorlogscrimineel die gevangen is gezet schijnt de exacte locatie te weten.
Jack Strong is een Poolse politieke thriller film uit 2014 geregisseerd door Władysław Pasikowski, met in de hoofdrol Marcin Dorociński, Maja Ostaszewska, Dagmara Dominczyk en Patrick Wilson.
De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Ryszard Kuklinski, een Poolse leger kolonel die tijdens het hoogtepunt van de Koude Oorlog voor de Amerikaanse Central Intelligence Agency bespioneerd.
Foto: Primevideo
Liebe Mauer (Lieve muur) is een Duitse film uit 2009. De film beschrijft de geschiedenis van een jonge West-Duitse vrouw die verliefd wordt op een Oost-Duitse grenswacht. Hoewel ze het liefst gewoon samen willen zijn, wordt er aan twee kanten aan hen getrokken.
Franzi, een jonge West-Duitse vrouw, komt in 1989 in Berlijn studeren. Haar appartement is gelegen in een straat die uitzicht biedt op de Berlijnse Muur en de daarachtergelegen wachttoren van de Oost-Duitse grenswacht. In deze wachttoren doet Sacha dienst, die bij de grenstroepen dient om in aanmerking te komen voor een medicijnenstudie. Zijn vader is een fanatiek communist, terwijl zijn oma de zaken meer relativeert.
Franzi hoort van een buurman dat alles in de DDR zo goedkoop is en gaat direct de grens over om flink te shoppen. Met tassen vol keert ze terug, maar de grenswachten doen moeilijk over haar aankopen. Woedend over hun eindeloze formaliteiten loopt ze daarom zonder toestemming het douanekantoor uit, de grens weer over, als plotseling, na een meter of 10, beide tassen scheuren. Sacha loopt met emmer en dweil het kantoor uit en helpt Franzi de rommel op te ruimen en nog wat aankopen voor haar te redden. Sacha’s collega’s reageren echter hypernerveus en richten hun wapens op hem uit angst dat hij naar het Westen vlucht. Sacha krijgt een enorme uitbrander van zijn baas. Ze had wel van de CIA kunnen zijn!
Sindsdien communiceren Sacha en Franzi via de ramen: Franzi vanuit haar appartementraam en Sacha vanuit zijn wachttoren achter de rug van zijn collega’s. Zo regelen ze hun eerste date, wederom in Oost-Berlijn omdat Sacha niet naar het Westen kan.
De twee hebben een fantastische tijd samen en er bloeit een relatie op. Helaas kan Franzi door de formaliteiten niet bij Sacha blijven slapen, en kost ieder bezoek van Franzi haar 25 D-mark wat voor haar als student best veel geld is iedere keer. Inmiddels tonen Sacha’s superieuren in samenwerking met de Stasi eveneens belangstelling, en proberen misbruik van hun relatie te maken om informatie over het Westen los te krijgen. Sacha wil daarom een einde aan de relatie maken, maar zijn baas geeft hem expliciet opdracht met Franzi uit te blijven gaan en wel naar plaatsen waar ze bespioneerd kan worden. Ze gaan uit eten terwijl in de bloemenvaas op de tafel een microfoontje zit. Een paar tafels verder kijken Sacha’s baas en een Stasi-agent gespannen toe.
In de toiletten komt Franzi Uschi tegen, Sacha’s beste vriendin. Zij wil heel graag een avond in het westen stappen, terwijl Franzi graag de nacht bij Sacha zou willen doorbrengen. Omdat ze wel enigszins op elkaar lijken verwisselen ze elkaars bovenste kleren en paspoort, en geven elkaar de sleutel van elkaars woning. Uschi, vermond als Franzi, loopt direct naar de uitgang en gaat direct naar West-Berlijn, wat de Stasi in verwarring brengt. Zo kan Franzi in Uschi’s appartement de nacht bij Sacha doorbrengen. Van seks komt het echter niet en als Sacha aan Franzi wil opbiechten dat hij haar moet bespioneren, blijkt ze in slaap gevallen.
De volgende ochtend, 9 november 1989, klopt de Stasi bij Uschi’s appartement aan, nadat Sacha naar zijn post is gegaan. Franzi doet open en de Stasi legt haar uit, in de veronderstelling dat ze Uschi en dat Uschi Sacha’s vriendinnetje is, dat Sacha stiekem achter haar rug om met een westers meisje omgaat. Ze vragen haar om Sacha te bespioneren, en laten haar een formulier tekenen. Niet-medewerking zal worden bestempeld als landverraad en bestraft met tot 5 jaar gevangenisstraf. Ondertussen overkomt Uschi hetzelfde: de CIA vraagt haar om haar Oost-Duitse vriendje te bespioneren, en laten haar een soortgelijk formulier tekenen. Ook hier geldt: niet-medewerking zal worden bestempeld als landverraad en bestraft met tot 5 jaar gevangenisstraf. Die avond gaat Uschi terug naar Oost-Berlijn en zij en Franzi vertellen elkaar dat ze gerekruteerd zijn door respectievelijk de CIA en de Stasi. Ook besluiten ze om nog een nacht voor elkaar door te gaan zodat Uschi nog een nachtje kan ‘feesten en beesten’, en Franzi nu eindelijk haar lang uitgestelde ‘eerste keer’ met Sacha kan hebben. Bij terugkomst in Franzi’s appartement wordt Uschi ook nog eens benaderd door de BND.
Sacha brengt Franzi mee naar huis, en in zijn oude kamer hebben ze voor het eerst seks met elkaar. De Stasi en Sacha’s baas hebben hem echter gevolgd en zijn er achter gekomen dat Franzi gebruik maakt van Uschi’s identiteit. Tot grote schok van Sacha’s vader dringen ze het huis binnen en arresteren het tweetal.
Sacha en Franzi worden naar het bureau gebracht, maar de officier wordt afgesnauwd als hij met de mobilofoon zijn komst en zijn ‘vangst’ wil aankondigen: of hij wel met zijn bolle hoofd beseft wat er aan de hand is. De officier laat het er verbaasd bij, en al snel blijkt de weg vol te zitten met Oost-Berlijners die naar het Westen trekken. Buiten weten van de officier, Sacha en Franzi om, is de Muur gevallen. De chauffeur rijdt in een poging erlangs te komen per ongeluk de grens over, waar Oost- en West-Duitsers samen feestvieren en ze Uschi weer ontmoeten. Sacha schopt zijn verbaasde ex-baas terug Oost-Berlijn in, en de drie vieren gezamenlijk de hereniging van hun stad en land.
Voor twee keer niks met de digitale minicamera gedraaid in de Berlijnse volkswijk Prenzlauer Berg, vertelt Netto het verhaal van een tragikomische vader-zoonrelatie. Wanneer zijn zwangere moeder met haar nieuwe vriend gaat samenwonen, klopt zoon Sebastian (Butz) aan bij vader Marcel (Peschel).
De mislukte beveiligingsbeambte met de treurwilgenkop zit daar niet op te wachten en dus moet Sebastian zichzelf én pa van het sofasnurken redden.
Multitalent Thalheim (jaargang 1974) maakte dit aan het werk van sociaalrealist Andreas Dresen herinnerende drama voor de ZDF-reeks Das kleine Fernsehspiel. Muziek van countryzanger/radiomaker Peter Tschernig, die ook even in persoon opduikt.
Het waar gebeurde verhaal over twee families uit de voormalige DDR. Ze hebben een plan om het ijzeren gordijn over te steken met een luchtballon. Ze willen het alleen laten doorgaan als iedereen mee kan gaan, dus is het plan om acht mensen mee te laten vluchten. Hurt en Bridges spelen de twee familievaders die aan de slag gaan. Al snel zit de Stasi hen op de hielen. Een beetje voorspelbaar, maar toch wel spannend gemaakt.
Een Walt Disney-productie, dus dat maakt het niet moeilijk een eventueel happy end te voorspellen.
In Berlijn vlak na de Tweede Wereldoorlog wordt een jonge Amerikaanse soldaat ontvoerd door de Russen. Kolonel Van Dijke (Peck) probeert hem te bevrijden waarvoor hij de hulp van informanten, spionnen, bureaucraten en zelfs de invloedrijke vader van de ontvoerde soldaat inroept.
NVA is een Duitse filmkomedie die in 2005 werd uitgebracht, waarbij twee vrienden die in het Nationale Leger van de voormalige DDR dienen, betrokken zijn. Het werd geregisseerd door Leander Haussmann, die samen met Brussig Thomas ook het draaiboek schreef.
De film karikatureert het leven van het Nationaal Volksleger (afgekort: NVA) in de laatste jaren van Oost-Duitsland.
Documentaire over de underground punk-cultuur in de voormalige DDR. Aan bod komen de levensverhalen van zes personen die destijds actief waren in de verscheidene punkbewegingen en punkbands.
Over hun motieven, het leven onder het DDR-regime en hun carriere-keuzes na de val van de Muur.
Foto: Reflecta Films
De middelbare Lotte (Martina Gedeck) lijkt met haar dochter Julia (Katrin Bühring) en negen-tot-vijf baantje een alleenstaande moeder zoals vele anderen. Dan wordt ze plotseling opgepakt wegens spionage voor de voormalige DDR en wat nog erger is: ze is zo schuldig als wat. Julia neemt geschokt kennis van haar bekentenissen, waaronder de onthulling van de identiteit van haar vader.
De Berlijnse muur verdeelde de stad in Oost en West. De muur hielt geen rekening met straten, huizen, voormalig bezit, etc. Zo liep de muur ook dwars door de Sonnenallee. Het langste deel van deze straat lag in de Amerikaanse sector en het kortste deel behoorde tot de DDR.
De film gaat over een groep jongeren die op het korte stukje Sonnenallee, dus in de DDR, wonen. Zij leven op de grens tussen Oost en West. Ondanks de moeilijkheden die dit grensregime met zich meebrengt proberen de jongelui toch een ‘normaal’ leven te leiden met liefde, (illegale west-) muziek, drank en ‘drugs’. Sonnenallee is een erg humorvolle film die zeker niet onderdoet voor Good Bye Lenin! Sonnenallee is een echte aanrader!
De film volgt enkele generaties van de Joodse familie Sonnenschein in Hongarije, tegen de achtergrond van politieke beroering en oorlog.
De familie werkt zich geleidelijk op tot een leven van welstand, maar elke generatie wordt geconfronteerd met de Joodse wortels van de familie en moet keuzes maken tussen de eigen identiteit en de maatschappelijke positie die wordt nagestreefd. Het grootste verlangen van de opeenvolgende stamhouders is om thuis te horen in hun eigen land.
Een Poolse zeeman vaart met zijn schip naar Groot-Brittannië onder toeziend oog van de Britse geheime dienst. Nadat hij het vertrouwen heeft gewonnen van de Britten, vragen ze hem om een gunst. Hij zou informatie en foto’s moeten gaan maken van een raketinstallatie in Oost-Berlijn. Na enige twijfeling neemt hij deze gevaarlijke opdracht aan, niet wetende wat hem te wachten staat. Gebaseerd op John Le Carre’s best-seller.
The Man Between is een Britse thriller uit 1953 onder regie van Carol Reed. Destijds werd de film in Nederland uitgebracht onder de titel Berlijn… Oostzone.
De Britse Susanne Mallison gaat bij haar broer Martin op bezoek in West-Berlijn. Daar wordt ze verliefd op de raadselachtige Ivo Kern. Ze heeft niet in de gaten dat ze geleidelijk een pion wordt in een spionagespel. Wanneer ze terechtkomt in Oost-Berlijn, moet Ivo kiezen tussen Susanne en zijn werk.
The Same Sky (Der Gleiche Himmel) is een tv-miniserie, die plaats vindt in de Duitsland tijdens de Koude Oorlog en het lot van twee families aan weerszijden van de Berlijnse Muur in beeld brengt. De serie van zes uur is geschreven door Paula Milne en geregisseerd door Oliver Hirschbiegel met sterren als Sofia Helin en Tom Schilling.
Het verhaal draait om de relatie tussen een Oost-Duitse ‘Romeo’ agent (een spion die verleiding gebruikt als een manier om geheimen te ontvreemden) en zijn vrouwelijke doel in het Westen.
De serie is geproduceerd door UFA Fiction in co-productie met Beta Film voor ZDF en Tsjechische TV in samenwerking met Rainmark Films. De serie werd geschoten van 24 augustus 2015 tot 6 december 2015 in Praag.
Een spion uit het ‘koude’ Oosten meldt zich bij de Russische grenswacht bij Checkpoint Charlie in de openingsscène van The Spy Who Came in from the Cold. Nadat hij wordt doorgelaten gaat een alarm af en schijnt er een groot zoeklicht op hem. De spion probeert te vluchten, maar nog voordat hij Amerikaans gebied bereikt schieten de Russen hem dood. De Muur is in dit spionagedrama vooral een gevaarlijk gebied waar de Koude Oorlog wordt uitgevochten.
De Muur wordt in beeld gebracht als een grens met veel Amerikaanse en Russische soldaten, slagbomen bij de grensposten en prikkeldraad op de top van de Muur, zodat niemand eroverheen kan klimmen.
</center<
Hoewel de titel een Engelstalige film suggereert, is het toch echt een Duitse film. De originele titel heet dan ook; ‘Der Tunnel’. De film is een mix van allerlei historische gebeurtenissen die plaats vonden na de bouw van de Berlijnse muur. De rode draad door de film is een groep mensen, onder leiding van hoofdrol speler Harry Melchior, die een tunnel onder de muur door graven. Zowel aan de Oost-kant als aan de Westkant mag niemand van het bestaan van deze tunnel afweten. Het doel van deze tunnelgravers is simpel: hun geliefden uit Oosten naar het Westen halen! Dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Het gevaar loert overal, en de straffen op het helpen van vluchtelingen zijn in de DDR ook niet mis.
Het is een prima film dat een beeld schept over de moeite die mensen namen om uit de DDR te vluchten. Hoewel de film erg gedramatiseerd is, en de echte gebeurtenissen rondom bijv. de tunnelgravers en Peter Fechter verdraaid, geeft het wel een samenvatting van allerlei gebeurtenissen.
This ain’t California is een fictieve documentaire van regisseur Marten Persiel uit 2012. Het vertelt het verhaal van drie jonge mensen rond Denis “Panik” Paraceck, die in de DDR op jonge leeftijd rollerboarden ontdekte, steeds professioneler werd en uiteindelijk deel uitmaakte van de internationale scene tot ze elkaar uit het oog verliezen na de val van de Berlijnse muur in 1989.
De film ging in première op het Berlin International Film Festival 2012 in de categorie Perspective German Cinema op 12 februari 2012 en werd uitgebracht op 16 augustus 2012. Een deel van de film, inclusief de nulkopie, werd gefinancierd met crowdfunding.
Het kader van de film is de begrafenis van de DDR-rollerbordlegende Denis, waarbij de schaatsers uit Oost-Berlijn elkaar voor de eerste keer ontmoeten na de val van de muur en in interviews praten in een kampvuursfeer over hun verleden als een rollerboard-bestuurder.
De actie begint rond 1980 wanneer de ongeveer 10-jarige wedstrijdzwemmer Denis in Magdeburg-Olvenstedt zich bij twee van zijn buren, Dirk en Nico, voegt en met hen rollen rolschaatsen op planken om rond te rijden met deze zeer arme rolborden zittend en staand. In het skateboarden vindt Denis een balans tussen zijn zware zwemtraining. Denis beëindigde zijn carrière als zwemmer op 15-jarige leeftijd.
De DDR-autoriteiten worden zich bewust van de situatie in Berlijn, volgen deze op en bieden hun toezichtondersteuning. Jonge mensen worden getraind op de Germina Speeder. Het sportieve hoogtepunt van de skater-kliek is de deelname aan Euroskate 88, een internationale schaatswedstrijd in Praag, waarin de groep de DDR moet vertegenwoordigen en West-Duitse skaters moet leren kennen.
Terwijl ze dit eerste contact met West-Duitsland onderhouden, slagen ze erin om nieuwe boards en onderdelen het land in te smokkelen.
De film wordt afgesloten met de figuratieve weergave van de dood van Denis in 2011 in de Afghaanse oorlog en een korte epiloog, vertegenwoordigd door een van de vele animaties van Sasha Zivkovic.
Tinker, Tailor, Soldier, Spy is een Frans-Brits-Duitse film uit 2011 onder regie van Tomas Alfredson. De film is gebaseerd op de roman Tinker, Tailor, Soldier, Spy (1974) van John le Carré.
De film gaat over de ontmaskering van een Russische dubbelagent in de directie van de Britse Secret Intelligence Service.
Deze film ademt de sfeer uit de Koude Oorlog.
Tunnel 28 is een vluchtdrama van Robert Siodmak uit 1962, een Duits-Amerikaanse coproductie Deze productie is de eerste filmische reactie op het bouwen van de Berlijnse muur op 13 augustus 1961.
De film vertelt gebeurtenissen die plaatsvonden in Oost-Berlijn in januari 1962. Kurt Schröder werkt als chauffeur van de DDR-majoor Eckhardt en zijn vrouw Heidi. Kurt, die in het zicht van de Berlijnse muur woont, heeft een affaire met Heidi. Op een nacht merkt Schröder op hoe zijn vriend Günther Jürgens met een vrachtwagen door de muur probeert te breken om naar het westen te vluchten. Jürgens wordt daarbij vermoord. Günther’s zus Erika zoekt naar Günther wanneer hij niet terugkeert en komt er eindelijk achter dat Kurt hem de muur heeft zien doorbreken. Erika bezoekt vervolgens Kurt in zijn huis, waar hij woont met zijn moeder, oom Albrecht, zus Ingeborg en broertje Helmut. Ze vertelt hem dat ze ook van plan is om de DDR te ontvluchten. Ze weet echter niet dat haar broer Günther is vermoord toen ze probeerde te ontsnappen, en Kurt vertelt het haar ook niet.
Kurt heeft zich in de DDR gevestigd, hij heeft geen grote problemen. Dus hij is niet van plan “eroverheen te komen”. Maar Erika gelooft dat hij een bondgenoot in zich heeft en probeert in onbeperkte naïviteit eenvoudig onder het prikkeldraad te klimmen. Op het laatste moment houdt Kurt haar af van het gedoemde snap-idee en speelt met haar een paar geliefden terwijl de grensbewakers van de DDR naderen. Het eerste vermoeden van een veronderstelde DDR-vluchteling kan met moeite worden weggenomen, maar dan wordt een stuk Erika’s kleding ontdekt in het prikkeldraad. De grenswachten zijn onmiddellijk actief. Je volgt het pad van Erikas naar het huis van Kurt Schröder. Hij verborg haar in een kamer onder de vloer zodat de grenswachten haar daar niet meer zoeken.
Kurt Schröder begint zijn houding ten opzichte van de staat van arbeiders en boeren te heroverwegen en neemt uiteindelijk een verreikende beslissing. Hij wil het hele gezin naar het Westen brengen. De buurvrouw Marga Wegener, wiens man al in het Westen is, wil graag meedoen. Kurt heeft een plan om een tunnel onder de muur te graven. Hij neemt alle planning gedetailleerd over, maar is niet van plan Oost-Berlijn zelf te verlaten. Terwijl de kapel van oom Albrecht, een muzikant, luid speelt, begint het boren in de kelder. Kurt stelt buiten een bewaker in om te kijken of er iets tegen haar brouwt. Een andere overwinnaar, Walter Brunner, werd al snel lid van de samenzweerderige groep. Terwijl Kurt koortsachtig bezig is met het bouwen van de tunnel, worden zijn gevoelens voor de zeer jonge Erika sterker. Eindelijk neemt hij moed en geeft toe dat haar broer Günther dood is. Kurt probeert haar te troosten. Hij weet nu dat hij en Erika naar het westen zullen vluchten als de tunnel klaar is.
De graafwerkzaamheden werden voltooid op 27 januari 1962. Kurt komt als eerste West-Berlijn binnen op proef. De massale uittocht zal de volgende nacht plaatsvinden. Marga Wegener maakt echter een cruciale fout. In de overtuiging dat de ouders van Erika op de hoogte waren van de ontsnapping van haar dochter, praat ze erover met hen. Maar de vader van Erika, professor aan de universiteit, is zeer loyaal aan de lijn en onthult het ontsnappingsplan van majoor Eckhardt. Kurt leert van zijn geliefde Heidi, de vrouw van de majoor, dat ze hem al zochten. Kurt heeft daarom haast. Thuis moet hij er ook achter komen dat oom Albrecht enkele van zijn bandleden heeft binnengehaald die ook willen ontsnappen. Het aantal tunnelvluchtelingen is daarmee toegenomen tot 28. De politie heeft zich al in zijn huis verplaatst als de gewaagde ontsnapping begint. Kurt wil de laatste zijn die door de tunnel kruipt om zich van achteren te beveiligen. Wanneer een grenswachter hem ziet, schiet hij en verwondt Kurt. Met zijn laatste kracht maakte Kurt het ten westen van Berlijn. Hij stort de tunnel in en wordt door Erika naar buiten getrokken.
9 oktober 1989 – De beroemde acteur Otto Wolf is bezig met de repetities voor een geheim stuk getiteld “Vorwärts immer!”, waarin hij zich voordoet als Erich Honecker op het podium.
Otto krijgt te horen, dat de politie voornemens is om te schieten op de demonstranten, die op de bewuste avond gaan protesteren tegen het DDR-regime in Leipzig. Het schokkende hieraan is, dat zijn zwangere dochter Anne onderweg is op dat moment naar deze demonstratie.
Otto en zijn collegae bedenken een gewaagd plan. Gezien de echte Erich Honecker aan het jagen is Wandlitz, gaat Otto infiltreren bij de Centrale Comité als nep Honecker en het schietbevel proberen in te trekken voor die avond.
Een turbulente spel vangt aan, waarin Otto niet alleen gevaarlijk dicht in de buurt van de Zentralkomitee der SED komt, maar ook van Margot Honecker…
Weissensee is een Duitse televisieserie, die gesitueerd is in Oost-Berlijn tussen 1980 en 1990. Het drama gaat over het lot van de families Kupfer en Hausmann in de voormalige DDR.
De eerste aflevering was op 14 september 2010 op Das Erste te zien. Er zijn 24 afleveringen in vier seizoenen. Van de andere seizoenen begonnen de uitzendingen op 17 september 2013, 29 september 2015 en 8 mei 2018. De bedenker is Annette Hess en de regie is van Friedemann Fromm.
De serie won meerdere prijzen. De ARD zond in mei 2018 een 30 minuten durende begeleidende documentaire uit. Tevens volgde er een 10-delige mini-webserie.[2]
De filmlocaties waren het voormalige hoofdkantoor van de Stasi in de Normannenstraße (Stasi-Museum) en een school in Plänterwald. Het huis van de familie Kupfer bevindt zich in Potsdam-Sacrow. De serienaam komt van de wijk Berlin-Weißensee.
Foto: Wikipedia
DDR, 1978. Nadat haar geliefde bij een auto-ongeluk is omgekomen besluit Nelly om met haar zoon Aleksej alles achter zich te laten.
Met twee koffers plus list en bedrog weet ze het vrije West-Berlijn te bereiken. In een opvangcentrum wordt Nelly geconfronteerd met haar verleden.
Wie Feuer und Flamme stamt uit 2001 en heeft als Engelse titel: ‘Never mind the Wall’.
Duitsland 1982. Het land is opgedeeld in Oost en West. Nele komt uit West-Duitsland en reist naar de DDR waar zij Captain ontmoet. Captain is zanger van een punk band. Zij worden verliefd op elkaar, maar het regime maakt de relatie onmogelijk. Als het land in 1990 weer herenigd wordt, gaat Nele op zoek naar de verloren liefde.
Frankfurt an der Oder 1991: Johann Rummel droomt van een carrière als roddeljournalist. De grote kans komt van Erich Honecker, die moet antwoorden voor de muur dood.
Wir Sind das Volk – Liebe Kennt Keine Grenzen oftewel: ‘Der Tag, An Dem die Mauer Fiel’ is een 2-delige miniserie geregisseerd door Thomas Berger. Met Anja Kling, Oliver Scherz en Hans Werner Meyer.
Oost-Berlijn, augustus 1983. Stiekem neemt de lerares Katja Schell afscheid van haar vriend, de fotograaf Andreas Wagner. Samen met Katja’s broer Matthis, wil Andreas ’s nachts over de muur naar West-Berlijn ontsnappen, dit vanwege zijn dissidente activiteiten en intimidatie tegenover de DDR.
Het plan is dat Katja hen zo snel mogelijk zal volgen. Maar hun liefde voor de vrijheid komt beide mannen duur te staan: Matthis sterft door een kogel afgevuurd door een grenswacht, de ernstig gewonde Andreas bereikt nog net de andere kant van de muur. Hij weet echter niet dat Katja in verwachting is van zijn kind.
De film speelt zich af in de DDR in de jaren tachtig. Twee Oost-Duitse dokwerkers dromen een onmogelijke droom namelijk het zeilen naar de zee.
Rostock, Oost-Duitsland, 1984. De twee vrienden Cornelis (“Conny”) en Andreas zetten hun zinnen op het ontdekken van de wereld als zeilers van de DDR Marine. Het is een droom die ze altijd hebben gedeeld, maar wat al heel snel zal mislukken. De jaren gaan voorbij en de vrienden zijn nog steeds op land, werkend als dokwerkers.
Dan worden ze door de Stasi benaderd met het voorstel om na te gaan of Conny’s voorman echt van plan is om naar het Westen te vluchten. Hun beloning: een carrière op zee. Andreas dringt Conny om zijn baas te verraden. Hoewel hij weigert, is het te laat: Andreas geeft de informatie over naar de Stasi.
Kort daarna begint de Stasi de Vietnamese vriendin van Conny lastig te vallen, waardoor Conny wordt gedwongen naar het Westen te vluchten met haar. Zij bereikt het Westen, maar Conny wordt gevangen genomen en naar de gevangenis gestuurd.
De twee vrienden zijn nu stevig in de greep van de Stasi, die deskundig inspelen op hun hoop en verlangens om niet alleen hun dromen, maar ook hun levens, liefdes en vriendschappen te vernietigen.
Foto: Wild Bunch Germany, UFA Cinema, BR, Gordon Mühle
De film speelt zich af in Brandenburg eind jaren 70, waar de tienjarige Fred en Jonas beste vrienden zijn, die een gelukkige jeugd beleven dichtbij de grens met West-Berlijn. Daar komt echter verandering in wanneer Jonas’ moeder een emigratievergunning aanvraagt en daarmee tot staatsvijand wordt verklaard, waardoor Fred en Jonas elkaar niet meer mogen zien. De twee vatten het plan op, een tunnel te graven tot in Australië…
Berlijn 1953. Onafhankelijk journalist Helmut Kaminski (Sebastian Koch) woont in West-Berlijn, zijn ouders en broer wonen in Oost- Berlijn. Samen met persfotograaf Dirk Niemann (Walser) heeft hij een afspraak met Rudiger Krohn bij een checkpoint aan de zonegrens.
Voor hun ogen wordt Krohn echter weer de Russische sector ingetrokken door grenssoldaten, maar Krohn kan Helmut nog net een lijst met namen in de handen drukken. Op die lijst staan o.a. zijn vader Otto (Habich) die voorman is bij een bouwwerk aan de Stalinallee en zijn broer Wolfgang (Meyer), die functionaris is op een kantoor van de SED, de enige toegestane politieke partij in de DDR die is opgericht in 1948. Otto en Wolfgang gelden volgens die lijst als politiek onbetrouwbaar. Helmut is verbluft. Net zoals elders in de DDR kampen de arbeiders op het bouwproject aan de Stalinallee met problemen; ze krijgen minder geld in hun loonzakje vanwege de herstelbetalingen aan de Sovjetunie, hun productiviteit is naar Sovjetmodel onrealistisch verhoogd, terwijl er schaarste aan materiaal heerst. Er breken stakingen uit, die uiteindelijk met de hulp van Sovjettanks zullen worden neergeslagen. Noch Otto, noch Wolfgang, die in het geniep voor de Stasi werkt, en medeplichtig was aan Krohns ontvoering, willen geloven dat zij staatsvijanden zijn totdat er een aanslag op Otto wordt gepleegd waardoor hij in het ziekenhuis belandt.
Otto zegt tegen Helmut dat ze moeten vluchten. Wolfgang belandt in het Westen, maar Helmut raakt ingesloten met Angelika (Martinek), Wolfgangs vriendin die echter meer voor Helmut voelt als ze ontdekt wat voor smerig werk Wolfgang in de naam van het ‘socialisme’ verricht heeft. Zullen Helmut en Angelika samen nog naar West- Berlijn kunnen ontkomen?
Een eersteklas bezetting in een spannende film over een stuk Duitse geschiedenis in de roerige junidagen van 1953. Het camerawerk is van Hans-Günther Bücking en Til Maler.