‘Spy City’: Wantrouwen in een verdeeld Berlijn

‘Kan men iemand vertrouwen? ” mijmert de Britse inlichtingenagent Fielding Scott. Zijn verwondering komt op een punt ver genoeg in de mentale steegjes van ‘Spy City’ dat het antwoord duidelijk is. De locatie is de naoorlogse, voor de Muur gelegen, gesegmenteerde stad Berlijn, circa 1961; de KGB plaagt het houtwerk (of in ieder geval de verlichtingsarmaturen); De baas van Fielding haat hem erger dan de Sovjets. En hij en zijn vriendin gaan heen en weer over het al dan niet vermoorden van elkaar. Je hoopt dat zijn vraag retorisch is, of je zou je afvragen hoe hij ooit in de Bundesstrasse terecht is gekomen.

‘Spy City’, bedacht en geschreven door William Boyd, is een logisch vervolg op zijn romans over diplomatie en spionage (‘A Good Man in Africa’, ‘Restless’). Het kost moeite om de meeste echo’s van Ian Fleming in het drama van de Koude Oorlog te vermijden, inclusief het concept van cool. Fielding (Dominic Cooper, ‘Preacher’) is niet klassiek cool. Hij is knap, capabel en kleedt zich goed. Maar hij is wispelturig. Heimelijk. Hij is de enige op straat die een zonnebril draagt. Je vraagt ​​je af waarom de Stasi de meeste tijd niet besteedt aan het vragen naar zijn papieren. Maar hij is ook verbrand: een routinematige overdracht van informatie in een Berlijns herentoilet verandert in een aanslag op zijn leven, en de potentiële huurmoordenaar – aan wie Fielding de dood door urinoir oplegt – blijkt een Brits paspoort te hebben. En vrienden onder de superieuren van Fielding. Geen van hen weet of zal toegeven wat er is gebeurd. Maar ze weten wel dat er een spion in de gelederen is op het hoofdkantoor van de Britse sector. Fielding, een wolk boven zijn hoofd, moet het lek kurken.

Hoewel die specifieke inspanning zich uitstrekt over alle zes afleveringen van wat een echt internationale, meertalige productie is, zijn er subplots à go-go. (Het zijn tenslotte de jaren ’60.) Een Duitse wetenschapper in de Russische sector, codenaam Beethoven, heeft een navigatiesysteem voor intercontinentale ballistische raketten dat hij graag mee zou willen nemen naar het Westen. De Sovjets zouden liever hebben dat hij blijft. De nerveuze assistente van Fielding, Eliza (Leonie Benesch), werkt in de Britse sector maar woont in het oosten en probeert haar vriendje, protestzangeres Reinhart (Ben Münchow), te beschermen, die niet zal stoppen met optreden in democratisch ingestelde koffiehuizen. (Je zou liever willen dat hij dat zou doen.) Fieldings minnaar, Severine Bloch (Romane Portail), is een Franse agent, en de twee hebben een verleden dat niet al te zwaar verkend is. Maar naar verluidt besteedt ze haar vrije uren aan het zoeken naar de nazi die haar man heeft vermoord tijdens de eerdere onaangenaamheden. Behalve dat de man die ze vermoordt niet die nazi is. En degene die ze achterna zit, bestaat misschien niet. Ze lijkt erg jong omdat ze in de jaren ’40 weduwe is geworden. Misschien heeft ze helemaal geen man gehad.

Als alternatief kan iedereen de waarheid vertellen, wat “Spy City” zo boeiend maakt als het is. De Koude Oorlog, die als oneindig fascinerend werd beschouwd om te beoordelen aan de hand van hoeveel tijd op kleine schermen er de afgelopen jaren aan is besteed, wordt gedeeltelijk opgeroepen door regisseur Miguel Alexandre door het af en toe gebruik van uitgebleekte historische beelden van de Berlijnse straat. verkeer en kleurloze architectuur. Hij weerspiegelt ook Fieldings existentiële dilemma – Mr. Cooper maakt hem ingewikkeld – door rode haringen tijdens de procedure uit te strooien. Als de camera op een paar naaldhakken blijft hangen, moet er dan aan het einde van de aflevering niet een boosdoener op één worden gelachen? Niet noodzakelijk. Als Severine aan Fielding vraagt: “Vertrouw je me weer?” na een gruwelijke episode van verraad stellen zij en de show echt de vraag aan ons. En ons antwoord is een nadrukkelijke “Nein”. Recreatief wantrouwen is het spul van ‘Spy City’, waarop de Koude Oorlog opwarmt.

Foto en video: AMC+

Geef een reactie