Speciale herinneringen aan de DDR

Sommigen denken terug aan een gelukkige jeugd, anderen hebben te maken gehad met vervolging door de Stasi, gevangenschap en repressie in de DDR. Enkele van deze website herinneren zich hun tijd onder het socialisme zo anders.

Sommige Duitsers leefden 40 jaar onder socialisme: bij de hereniging in 1990 waren dat er bijna 16 miljoen. Enkele lezers van het IJzeren Gordijn reageerden op de vraag: hoe heb jij het dagelijkse leven in de DDR ervaren?

Het scala aan antwoorden is breed. Sommige herinneringen worden gevormd door terug te kijken op gelukkige momenten uit de kindertijd. Andere lezers hebben echter vreselijke dingen meegemaakt: ze moesten de staatsrepressie uit eerste hand ervaren. Sommigen hebben zelfs wrede tijden doorstaan ​​in hechtenis.

Matthias van Marienberg:
“We hebben niets gemist”

“Ik ben geboren in 1980. Ik heb tot op de dag van vandaag goede herinneringen aan de DDR. Ik heb een heel gelukkige jeugd gehad. We hadden een veilig thuis, we hebben niets gemist. Ik ging met veel plezier naar school en nam deel aan het pioniersleven. Ik vond de sociale onrust in 1989 verontrustend en ik en mijn gezin doen het vandaag ook erg goed.

Renate uit Brandenburg:
“Ik vond het niet zo serieus dat je niet kon reizen.”

“Maar in mijn Stasi-bestanden werd alleen opgemerkt dat ik ooit een verzoek om muziek aan Rias Berlin had uitgesproken. Natuurlijk was ik ook boos over het woningtekort en schreef ik een brief aan de toenmalige voorzitter van de Staatsraad. Ik werd toen naar het huisvestingskantoor geroepen met mijn vader, die in de partij zat. Mijn vader wist niets van de brief af. Het succes was: ik kreeg een appartement met mijn kinderen. Al met al was ik gelukkig op mijn eigen manier.”

Klaus uit Saksen:
“Ik was niet genezen – werd alleen voorzichtiger.”

“Ik ben op een bepaald moment terug naar Berlijn vervoerd in een gevangenentransport in een bus met het opschrift ‘Consumentenbrood is altijd vers’ als camouflage. (…) Begin juli 1968 werd ik naar huis vrijgelaten. Ik was niet ‘genezen’ – werd alleen maar voorzichtiger.”

Harry uit Berlijn:
“Ik dacht dat ze je nu zouden neerschieten.”

“Op 13 augustus 1961 deelden vrienden en ik pamfletten uit tegen de bouw van de Muur. Dit werd gevolgd door arrestatie door de Stasi en maandenlange ondervraging. Wie vroeg ons dat vanuit het Westen? Na zeven maanden hechtenis bij de Stasi, liep ik ’s nachts door een donkere kelder. Toen hoorde ik: ‘Draai je om naar de muur’. Ik was doodsbang. Ik dacht dat ze me nu zouden neerschieten.”

Renate uit Thüringen:
“Toen kreeg ik ineens dreigbrieven”

“In 1979 werkte ik als onderwijzeres in Probstzella in het grensgebied. Mijn partner kreeg een baan als verzorger op dezelfde school (…). Toen werd een student uit de tiende klas verliefd op mijn partner en wilde hij van me af. Plots kreeg ik dreigbrieven. Na de vierde vertelde ik het aan mijn directeur. Hij zei dat hij dit moest doorgeven omdat we in het grensgebied woonden. (…) De politie vroeg mij of ik een klacht wilde indienen. Maar ik heb dit niet gedaan omdat ik de toekomst van het meisje niet wilde blokkeren.”

“Ongeveer een kwart jaar later, om zeven uur ’s ochtends, stonden de politie en medewerkers van de MfS plotseling voor onze deur om mijn partner mee te nemen en op de volgende trein naar Saalfeld te zetten. Ik volgde even later en ging naar de politie om te vragen waarom dit was gebeurd. Altijd hetzelfde antwoord kwam: ‘Maak je geen zorgen, het is niet slecht.’ (…) Ik ben overgestapt naar een andere school in Saalfeld.”

“Twee jaar later hadden we een feestje op deze school. Twee van mijn collega’s waren getrouwd met medewerkers van de Stasi. Later kwam een ​​medewerker van de MfS naar me toe en vroeg me of ik überhaupt wist waarom mijn man het grensgebied moest verlaten. Ik zei ‘nee’. Toen vertelde hij me de reden: de vader van het meisje dat de brieven had geschreven, was majoor in het leger dat in Probstzella was gestationeerd en had mijn man laten uitzetten. Individuele mensen hebben mijn leven tot een hel gemaakt en de weg naar een toekomst geblokkeerd.”

Dieter uit Werningerode:
“In 1966 vluchtte ik over de Brocken”

“Op 7 oktober 1966 vluchtte ik over de Brocken naar de Bondsrepubliek Duitsland. Het was vakantie in de DDR. Als skiër was ik vóór 1961 vaak bij de grens, hoorde ik de auto’s rijden op de Hochharzstrasse Torfhaus-Braublage en als jonge man kende ik daar de weg. Ik begreep niet waarom ik er helemaal niet naar toe mocht rijden of de wereld niet mocht ontdekken. Mijn leven in de DDR was interessant – helaas zonder de grote vrijheid waarvan je als jongere droomt.”