Gedwongen adoptie: Het DDR-regime stal systematisch kinderen van ouders
Het is een stukje DDR-geschiedenis dat je niet in geschiedenisboeken kunt vinden. Gedwongen adoptie, kinderdiefstal en mensenhandel. Maar niemand wil erover praten. Als ouders zich politiek ongemakkelijk voelden, werden hun kinderen bij hen weggehaald. Andere kinderen werden dood verklaard en ‘geplaatst’ bij partijtrouwe adoptieouders. Zelfs nu nog zijn ouders wanhopig op zoek naar hun dochters en zonen.
Nancy H. (28) kwam er bij toeval achter dat ze een tweelingzus heeft. Want direct na de geboorte werd haar zus bij haar moeder weggehaald. Andreas L. (52) was ook een slachtoffer van de DDR-staatsmacht en gedwongen adoptie, zijn zoon Marko werd tegen de wil van zijn ouders ter adoptie afgestaan.
Als Andreas L. naar foto’s van zijn zoon kijkt, is hij bijna in tranen. Toen hij in 1984 de DDR probeerde te ontvluchten, werd hij gearresteerd. Zijn zoon Marko werd vervolgens tegen de wil van zijn vader ter adoptie afgestaan. Het duurde 29 jaar voordat Andreas L. zijn zoon Marko weer vond. Marko ontdekte zijn vader op televisie in oktober 2013 en nam contact met hem op.
Het ongelooflijke: kinderdiefstal en mensenhandel zouden in veel ziekenhuizen in de DDR hebben plaatsgevonden, samen met duizenden gedwongen adopties. En de mensen die ervoor verantwoordelijk zijn, werken nog steeds in hun werk in ziekenhuizen of autoriteiten.
Een journalist van het Duitse RTL onderzocht de gedwongen DDR-adoptie en werd telefonisch bedreigd. Dergelijke intimidatietechnieken zijn eng. Andreas L. kent deze benadering ook maar al te goed. Na de val van de Muur wilde hij een beroep doen op de jeugdzorg om contact op te nemen met zijn zoon. Maar hij beet op een aas bij het jeugdzorgkantoor. Hij dreigde zelfs met een hongerstaking en ging openbaar strijden.
In het jeugdzorgkantoor mag men de wanhopige vader om redenen van gegevensbescherming geen informatie over zijn zoon geven. Als de 52-jarige op zoek is naar een persoonlijk gesprek, zit hij ineens tegenover de griffier die verantwoordelijk was voor de gedwongen adoptie. De klerk die zelfs dreigbrieven naar het detentiecentrum stuurde, werkt nog steeds in het bureau.
De verslaggever van televisiezender RTL is stomverbaasd dat griffiers die dit mensen aandoen nog steeds in functie zijn. Zeker geen op zichzelf staand geval. Nancy H. is er ook vast van overtuigd dat er nog steeds werknemers in haar kraamkliniek zijn die hun gezin hebben vernietigd. Een bloedtest van tien jaar geleden onthult: Nancy moet nog steeds een tweeling hebben, iemand die op haar lijkt. Nancy gelooft dat dokters simpelweg de tweelingbroer van haar bij d’r moeder hebben weggehaald.
Maar vindt Nancy bewijs? In het ziekenhuis krijgt de jonge vrouw de dossiers over haar geboorte en loopt ze al snel op tegenstrijdigheden. Als het kind eenmaal is geboren met het hoofd eerst en een andere keer met de benen eerst, staat er in het dossier en de notitie ‘Grootmoeder zelf tweeling’ laat ruimte voor giswerk. Er zijn twee verschillende ontslagdata voor het kind. Zeer verwarrend en toch zou het een aanwijzing kunnen zijn dat Nancy H. mogelijk een tweelingbroer heeft. Een arts bevestigt zelfs dat kinderen systematisch uit ziekenhuizen werden gestolen voor geïnteresseerde adoptieouders.
De zoektocht gaat door: bij de burgerlijke stand komt Nancy erachter wie op dezelfde dag in hetzelfde ziekenhuis is geboren en vindt ze op Facebook een jonge vrouw die waarschijnlijk haar tweelingzus is. De twee wachten nu op een DNA-test om het laatste bewijs in handen te hebben.
Het klinkt allemaal als een thriller. Maar het is een realiteit. En het is een enorm schandaal waar niemand echt iets aan wil doen. “Maar als we binnenkort het DNA-bewijs in het geval van Nancy in handen hebben, zullen we doorgaan met onderzoek – en blijven zoeken naar verantwoordelijken die ons uitleggen waarom ze gewoon kinderen stalen”, zo besluit Nancy.
