Duits-Duitse popcultuur: Ondenkbaar zonder politiek

Hoe Oost en West samenkwamen met behulp van de juiste liedjes: Twee boeken verkennen de Duits-Duitse muziekcultuur op verschillende manieren.

De vertrekkende bondskanselier Angela Merkel had vorig jaar drie muziektitels voor haar tatoeage gekozen – vrij laat, zoals het Stabsmusikkorps der Bundeswehr opmerkte. Omdat sommige stukken niet eens de juiste noten hadden. ‘Du hast den Farbfilm vergessen’ was een keuze die Merkel goed uitkwam. Niet zo subversief dat het bepaalde groepen zou tegenwerken. Maar ook de sympathie voor het vroege DDR-werk van zangeres Nina Hagen met een tekst van Kurt Demmler zou kunnen worden opgevat als een voorzichtig politiek statement.

Vanaf het midden van de jaren zeventig was populaire muziek een essentieel onderdeel van de toenadering tussen Oost en West. Sommigen geloven zelfs dat de uitwisseling van muzikanten en wat er gebeurde op de Berlijnse concertpodia een beslissende bijdrage hebben geleverd aan de val van de Muur in 1989. Deze ontwikkeling wordt weerspiegeld in Nina Hagen. “Misschien was dit de meest verbazingwekkende wending in de Duitstalige popmuziek van de jaren zeventig – dat de cultuur van de DDR, gevormd door censuur en onderdrukking, een artiest voortbracht die, nadat hij naar het Westen was verhuisd, alle vormen van seksuele rebellie overtrof die er waren. daar heel gewoon’, schrijft muziekjournalist Jens Balzer in zijn boek ‘Schmalz und Rebellion. Duitse pop en zijn taal’.

Als dochter van actrice en zangeres Eva-Maria Hagen en stiefdochter van politieke bard Wolf Biermann, werd Nina Hagen geboren in Oost-Duitse dissidentie. Ze steunde en volgde Biermann na zijn expatriatie naar het Westen en werd, onder invloed van Engelse punk, een icoon van de New Wave-beweging en een van de vreemdste Duitse popmuzikanten ooit. Ten slotte had Biermann enige invloed op het permanent verbreken van haar twee-record-dragende associatie met haar band, voorheen bekend als Lokomotiv Kreuzberg, later bekend als Spliff.

Het kleurenfilmlied is een link tussen het boek van Jens Balzer en een tweede succesvolle nieuwe release over Duits-Duitse pop: Met “Dan zijn we helden” presenteert muziekjournalist Joachim Hentschel een uitgebreide geschiedenis van de tijd waarin het Oost-Duitse publiek West zag. Duitse muzikanten – of hebben het deels niet te zien gekregen. En waarin West-Duitse supporters meehielpen om Oost-Duitse punk vast te leggen op platen.

Geef een reactie