Thomas Brasch schreef, maar veel toneelstukken bleven op de plank liggen
Thomas Brasch werd in ballingschap in Engeland geboren uit Joodse emigranten. In 1947 verhuisde het gezin naar de Sovjet-bezettingszone. Hier begon de politieke carrière van zijn vader Horst Brasch (1922–1989), die hem promoveerde tot vice-minister van Cultuur van de DDR. Thomas Brasch’s moeder Gerda Brasch kwam uit Oostenrijk. Ze was journalist en publiceerde halverwege de jaren vijftig het eerste gedicht van haar zoon in een plaatselijke krant in Cottbus. Brasch had twee broers, Klaus Brasch (1950–1980) en Peter Brasch (1955–2001) en een zus Marion Brasch (* 1961). Ondanks zijn ‘springplank’ in de DDR werden veel toneelstukken die hij schreef op de plank liggen en niet opgevoerd.
Thomas Brasch bezocht van 1956 tot 1960 de cadettenschool van het Nationale Volksleger in Naumburg (Saale). Na zijn afstuderen aan de middelbare school werkte hij als slotenmaker, verbouwer en zetter . In 1964/65 studeerde hij journalistiek aan de Karl Marx Universiteit in Leipzig. Hij werd uitgeschreven wegens ‘denigrerende leidende persoonlijkheden in de DDR’ en werkte opnieuw als ober en wegenbouwer.
In 1966 werd de productie van zijn Vietnamese programma ‘Seht auf das Land in de Volksbühne’ in Berlijn verboden. Van 1967 tot 1968 studeerde Brasch dramaturgie aan de Babelsberg Universiteit voor Film en Televisie. In maart 1968 werd hun zoon Benjamin geboren bij Bettina Wegner. Vanwege de verspreiding van pamfletten tegen de invasie van de staten van het Warschaupact in de ČSSR in augustus 1968, moest hij zijn krachten bundelen met Frank Havemann, Florian Havemann, Rosita Hunzinger, Sanda Weigl, Erika-Dorothea Berthold en Hans-Jürgen Uszkoreit en waren zij samen verantwoordelijk gehouden voor diverse zaken waarvoor ze zich bij de rechtbank moesten verdedigen. Hij werd veroordeeld tot twee jaar en drie maanden gevangenisstraf en na 77 dagen voorwaardelijk vrijgelaten. Daarna werd Brasch als educatieve maatregel ingezet als frees in de Berlijnse transformatorfabriek Oberspree (TRO).
Op bemiddeling van Helene Weigel werkte hij in 1971/1972 in het Brecht Archief, waar hij werkte aan een werk dat de structurele elementen van het Westen vergeleek met die van de Russische revolutionaire film. Sindsdien leefde hij als freelanceschrijver. Verschillende drama’s die tussen 1970 en 1976 werden geschreven, werden vanwege hun onderwerp en hun vaak experimentele vorm niet uitgevoerd of werden na korte tijd stopgezet. Veel van de didactische stukken schreef hij samen met Lothar Trolle waaronder ‘Het voorbeeldige leven en de dood van Peter Göring’ en ‘Galileo Galilei – Paus Urbanus VIII’.
In 1976 was Brasch een van de ondertekenaars van de resolutie tegen de uitzetting van Wolf Biermann. Nadat de publicatie van prozateksten door overheidsinstanties was geweigerd, diende hij een aanvraag in om het land te verlaten en verhuisde hij samen met zijn toenmalige vriendin Katharina Thalbach en hun dochter Anna Thalbach naar West-Berlijn. Zijn prozabundel ‘Vor den Vätern sterben die Söhne’, dat in de DDR werd geschreven en korte tijd later door de uitgeverij Rotbuch werd uitgegeven, was een groot succes en bracht hem blijvende erkenning van critici.
In 1976 beschreef de toen onofficiële medewerkster (IM) Anetta Kahane de broers Thomas en Klaus Brasch in een rapport voor de DDR Staatsveiligheid als ‘vijanden van de DDR’.
In 1978 ontving Brasch de Ernst Reuter-prijs en in 1979 een Villa Massimo-beurs. In 1982 werd hij lid van het PEN-centrum van de Bondsrepubliek Duitsland en ontving hij de Beierse filmprijs voor de film ‘Engel aus Eisen’.
In 1983 verbleef hij een jaar in Zürich, waar hij voor de film ‘Domino’ de ‘Occhio del Pardo d’argento’ ontving. Zijn hoorspel ‘Robert, Ich, Fastnacht’ en de anderen werden bekroond met de Kleistprijs. Vanaf 1986 vertaalde hij verschillende toneelstukken van William Shakespeare in het Duits.
In 1992 ontving hij de Berliner Zeitung’s Critics ‘Prize . In 1987 regisseerde hij voor het laatst een film ‘The Passenger’. Brasch wist de Amerikaanse wereldster Tony Curtis te winnen voor de hoofdrol.
Nadat Brasch sinds de val van de Berlijnse Muur jarenlang had gezwegen en de geruchten over alcohol- en drugsmisbruik waren toegenomen, verraste hij in 1999 met zijn nieuwe prozabundel, ‘Mädchenmörder Brunke’, ontstaan uit een manuscript van oorspronkelijk meer dan 10.000 pagina’s. In hetzelfde jaar volgden de premières van de drama’s ‘Stiefel muß sterben’ en volgden ‘Die Trachinierinnen des Sophokles’ en ‘Macht Liebe Tod’ in 2000. Zijn laatste toneelstuk, ‘Eine Märchenkomödie aus Berlin’, bleef onvoltooid.
Thomas Brasch stierf op 3 november 2001 in de Charité in Berlijn aan hartfalen. Zijn graf is in de Dorotheenstädtischer Friedhof in Berlin-Mitte .
Op de tiende sterfdag van Thomas Brasch in 2011 werd een roman over zijn leven gepubliceerd onder de titel ‘Die Kinder der preußischen Wüste’. De auteur was Brasch’ oude vriend Klaus Pohl.
